علیرضا نادری، نویسنده و کارگردان تئاتر که در بخش مناطق جشنواره تئاتر دانشگاهی، کارگاه آموزشی «نوشتن، نو نوشتن» حضور دارد، در گفتگو با خبرنگار مهر درباره ساختار جشنواره تئاتر دانشگاهی از ابتدا تاکنون و تاثیری که این جشنواره می‌تواند بر تئاتر حرفه‌ای بگذارد، عنوان کرد: تئاتر دانشگاهی بخش مهمی از دانشگاه سرزمین ماست و من به عنوان معلمی که سال‌هاست درگیر آموزش به جوانان هستم و کسی که خودش نیز از تئاتر دانشگاهی کارش را آغاز کرده است، می‌بینم که تئاتر دانشگاهی مشکلات فراوانی دارد؛ اول اینکه ما اگر به سوابق این جوانان توجه کنیم، متوجه می‌شویم که اغلب آنها در مدارس قبل از ورود به دانشگاه، کار تئاتر انجام نداده‌اند.
وی ادامه داد: بنابراین چون آموزش در مدارس وجود ندارد و این افراد بدون پشتوانه به دانشگاه‌ها می‌رسند و در دانشگاه‌ها هم وضعیت فعلی آموزش مناسب نیست و در حقیقت دانشگاه محلی برای گرد هم آمدن جوانان است، پس عملاً چیزی نمی‌آموزند و تنها به دلیل شور و اشتیاق جوانی است که می‌بینیم کارهایی تولید می‌شود. متاسفانه در مسیر تولید این آثار هم اتفاقی نمی‌افتد چون دانشجویان تحت نظر اساتید و مربیان کارآزموده نیستند. بنابراین ما شاهد جرقه‌ها و استعدادهایی هستیم که به اجرای یک اثر نمایشی منجر می‌شود.
کارگردان نمایش «کوکوی کبوتران حرم» متذکر شد: حال اجرایی که توسط این دانشجویان تولید شده، برای حضور در یک جشنواره دعوت می‌شود و مورد داوری قرار می‌گیرد؛ بدون آنکه عقبه تولید این اثر مورد توجه قرار داشته باشد. به نظرم این نوع نگاه از اساس دچار اشکال است چون هسته‌های گفتگو، فکر کردن و اندیشه ورزیدن ماقبل اجرا اتفاق می‌افتد و ما الان به این موضوع توجهی نداریم؛ به این معنی که با فقدان مسیر از صفر یک اجرا تا خود آن اجرا روبرو هستیم.
نادری اضافه کرد: اگر از روند کاری اغلب این گروه‌های جوان بپرسیم، می‌بینیم که اغلب عده‌ای جوان علاقه‌مند و با استعداد دور هم جمع شده‌اند و نمایشی را آماده کرده‌اند که ما تنها اجرای این آثار را می‌بینیم و نمی‌دانیم عقبه این اجراها چیست. بنابراین صرف‌نظر از مساله کیفیت، اگر این نمایش‌ها عالی هم باشد، باز هم دچار اشکال هستند.
وی بیان کرد: برای ما مسیر رسیدن به این اجراها از انتخاب متن و بازیگر گرفته تا روند تمرین‌ها باید اهمیت داشته باشد. پیش از این هم دیده‌ایم که در مدارس آموزشی وجود ندارد. پس به این ترتیب نمی‌توانیم به ارزیابی دقیقی برسیم. حتی اگر با داوران جشنواره هم صحبت کنید، می‌بینید که به این اتفاق، انتقاد جدی دارند؛ چون درواقع ما با جریانی مواجه نیستیم و دانشجویان ما به نوعی با خودفریبی روبرو هستند.
نادری با اشاره به بی‌توجهی به امر جریان‌سازی در تئاتر، گفت: جریان سه رکن دارد که شامل منشأ، مسیر و هدف است. در جشنواره‌ها و هسته‌های فکری جشنواره‌های ما، این سه رکن کجاست و آنها چه هدفی را در برگزاری جشنواره‌ها دنبال می‌کنند؟ تم جشنواره‌های ما مشخص نیست.
این نمایشنامه‌نویس و مدرس تئاتر عنوان کرد: آیا هدف از برگزاری جشنواره‌ها، کشف استعداد است و چون مثلا در جشنواره‌ای چند استعداد کشف شدند، دیگر نباید به بقیه دانشجویان توجه کرد؟ پس تکلیف بقیه این جوانان چه می‌شود؟ آیا آنها دچار افسردگی و انزوا نمی‌شوند؟ بنابراین وقتی موضوع شما جوان‌ها هستند، این نوع روش برگزاری یک جشنواره بیشتر شبیه مسابقات ورزشی است و طبیعتاً تاثیری در روند کاری این جوانان برای ورودشان به دنیای حرفه‌ای نخواهد گذاشت.
نظر شما